Şifa bedenden değil zihinden başlar. Şifacı için de bu böyledir.

Gerçek bir şifacının görevi bedensel şifa uygulama isteğinden önce, kozmik akışı temin edebilme yönünde kendi içinde bütünlüğü geliştirebilmesidir. Bu demektir ki şifacı amacını gerçekleştirebilmek için hayatını belli bir rotaya sokmalı, hizmetinin insanlık ve dünyasal varlık üzerinden kozmik plana ait olduğunu bilmeli ve zamanın enerjisinden faydalanabilmek için bunun mutlak yerine getirilmesi gerektiğini anlamalıdır. Bunun dışında kalan her şifa teşebbüsü zaman akışında gittikçe gücünü yitirerek oyalanmadan başka bir şey olmayacaktır. Ve zaman sonunda hiçbir değeri kalmayacaktır.

Şifa, sevgi dediğimiz ve insanlar arasında kıyısından köşesinden zerrelerinin yaşandığı gücün anlaşılması, kullanılması ve diğer insanlara aşılanması yönünde gelişmelidir.

Şifacı ışık olmadıkça yeni zamanda güç iletimcisi olamaz. Işık onu ayakta tutacak ve o güçle yardım elini uzatabilecektir.

Işık olmak egonun varlıkta erimesiyle mümkündür. Bu değişim gerçekleşmeden zamanın ışık kavuşumunda yer almak olanaksızdır. Sadece istemek, düşünmek, geçmişin bilgilerine sığınmak ve böylece şifanın gerçekleşeceğini beklemek, zamanın ışık-eylem safhasına geçemedikçe hiçbir şey ifade etmez. Kişi kof bir bilgi sahibi olarak kalır.

Yeni oluşumda deneyimler her zaman başarılı olmayabilir. Bu başarısızlık olarak alınmamalı, aksine o an için fark edilmeyen yeni ve daha üst kullanımların devrede olabileceği düşünülerek tercih içsel ve dışsal alanlarda bıkmadan usanmadan ve amaçtan sapmadan çalışmayı geliştirme yönünde olmalıdır.

Sevgi saf enerjidir. Karışmamış, bozulmamış. Karışma ve dolayısıyla bozulma zihnimizden, düşüncelerimizden, duygularımızdan mutlak surette ayıklanmalıdır. Çünkü içine girdiğimiz boyutta deneyimleyeceğimiz şifa enerjisi saf sevgiden akacaktır. Onu karşılamak ve kullanmak zorundayız. Ne kadar saflaşırsak o kadar iyi bir şifacı olur, ne kadar saflaşırsak şifayı o kadar güçlü alırız.

Aysel Ongun 16 Ekim 2008