-5-

BENİM GERÇEĞİM

Henüz sislerin arkasında

“O’nunla ilk karşılaşmamdan itibaren konuştuğumuz her şey benim için çok düşündürücü olmuştu. O gün de öyle oldu, küçük ve loş odada usulca o soruyu sorduğunda. .

“Beni nasıl düşünüyorsun?”

Zihnimin derinliklerinden seslenmişti bu defa.

“Beni nasıl düşünüyorsun?”

Öylesine değişik formlarda, öylesine değişik durumlarda görmüştüm ki birden tüm o genişlikteki tezahürlere rağmen onu bir kalıba sokamamış olduğumu fark ettim. Her zaman nasıl göründüyse, kendini nasıl hissettirdiyse öyle kabul etmiş, sevmiş ve saymıştım; üzerinde hiç düşünmeden, ne olduğunu hiç merak etmeden. Bunu büyük bir açıklıkla fark ettiğimde donup kaldım.

Gerçekten neydi O’. İlk karşılaştığım yaşlı bahçıvan mı, zaman içindeki olaylarda yaşadığım ışık, zihnimde yankılanan ses, tüm bedenimde hissettiğim güçlü titreşim, yüreğimden kopup gelen sevgi, zamanı yaratan güç ve en önemlisi gerçeğin Gerçeğe akışı mıydı!.

Gerçeğin Gerçeğe akışı. Yaratılış Sihirbazlarının içimdeki saklı gerçeğe bir biçimde dokunuşu, “uyan” demesi.

Bir anda zihnimden akıp geçen bu düşünceler o tek soruyu cevaplamaya öylesine yetersiz kalıyordu ki ne söyleyeceğimi şaşırdım, nereden tutunacağımı, nereden giriş yapacağımı.

Sesi yeniden yankılandı zihnimde. “Düşünmekle bulamazsın bırak kendini.”

“Ama” diye kekeledim. “nasıl düşündüğümü sormadın mı?”

Güldü, zihnimden bedenime her bir hücreme yayılan bir sıcaklıkla. Değiştiğimi hissettim. Az önce içinde bulunduğum gerginlik kaybolmuştu. Bir tek gülüş!. .O rahatlık altında yeniden düşünmeye başladım. Bende “gülme” olarak yankılanan enerjinin gücünü, üzerimde gerçekleşen etkisini ve Dostum olarak kabullendiğim Gerçeği.

“Seni daha iyi anlamaya çalışacağım” dedim içimden yükselen güçle.

“Önce yaşamaya bak, hiçbir anını kaçırmadan” diye uyardı. “Fırsatları kaçırma, anlama otomatik gelecektir arkasından. Yasalar böyle söyler, yaşamadığın hiçbir şeyi anlayamazsın.”

“Peki düşünce?”

“O seni yaşamaya davet eder. Doğru kullanırsan seni gerçeğe götüren iyi bir rehber olur. Kullanamazsan Gerçeğin gölgeler içinde kalan yansımasında amaçsız, huzursuz devinip durursun zaman bitene dek.”

“Peki sen nesin” dedim usulca, “nesin, nesin?”

“Ben senin gerçeğinim” dedi yeniden gülerek ve tüm enerjisini üzerime saçarak . “Şimdi biraz da bunu düşün.”

Hala düşünüyorum yaşadığım her şeyde ben neyim, O’ ne?

Aysel Ongun Ağustos 2001